Թերթի նախորդ համարներում մենք արդեն խոսել ենք այն մասին, թե որքան կարեւոր է երեխայի հետ ընդհանուր լեզու գտնելը, որպեսզի նա ծնողներին լիովին վստահի եւ ամեն ինչի մասին պատմի, թե ինչպես է անցել նրա օրը դպրոցում կամ մանկապարտեզում, ում է հանդիպել, ով ինչ է ասել եւ այլն։

Երբեւէ մտածել եք, թե ինչ է զգում երեխան, երբ նկատում է, որ անծանոթ վայրում միայնակ է մնացել։ Նա, իհարկե, վախենում է, ինչը կաշկանդում է նրա գործողությունները եւ թույլ չի տալիս ստեղծված իրադրությունից գտնել ճիշտ ելքը։

Ոչ մի ծնող չի կարող երեխային անընդհատ պահել տանը։ Այդպես չի կարելի վարվել, նույնիսկ,  անվտանգության նկատառումներից ելնելով, քանի որ նրան անհրաժեշտ է շփվել հասակակիցների հետ եւ թարմ օդ շնչել։

Երեխան ծննդյան տոնի կամ մեկ այլ միջոցառման է հրավիրված։ Նա ուրախ-ուրախ պատրաստվում է, իսկ մայրիկը ծանր հոգոց է հանում՝ կանխազգալով սպասումի երկար ժամեր, հերթապահություն պատուհանի մոտ եւ ժամացույցին նետված անհանգիստ հայացքներ, հատկապես, եթե արդեն մթնում է։

Տոնական միջոցառումները մանկության ամենապայծառ հիշողություններից են։
Ինչպես անել, որ ամբոխի մեջ միմյանց որոնումները, ծնողների անհանգստությունն եւ երեխայի գլխին թափվող նախատինքները չմթագնեն ուրախ տրամադրությունը։

Ամբողջ տարի երեխաներն անհամբերությամբ սպասում են ամռանը, որ կարողանան սրտի ուզածի չափ բակում խաղալ։ Սակայն արդյո՞ք բակն իսկապես ապահով վայր է երեխայի համար։

Երեխաները հիմնականում վերելակն ընկալում են որպես կարուսելի մի տեսակ եւ նրանից օգտվելիս հաճախ մոռանում են անվտանգության կանոնների մասին։

Շատերին ծանոթ տեսարան է, երբ լիքն ավտոբուսում կամ փողոցում մեկը մյուսին հրում է, մյուսը նրան` վիրավորում։ Լավ է, որ այդ լեզվակռիվը չվերածվի ձեռնամարտի։  Նման դեպքերի ականատես կամ անմիջական մասնակից են եղել շատերը։